Elmaslar, yüzyıllardır değerli taşlar arasında yer alır ve genellikle zorlayıcı madencilik yöntemleriyle elde edilir. Ancak gelişen bilimsel ve teknolojik ilerlemeler sayesinde, elmasların laboratuvar ortamında üretilmesi artık mümkün.

Laboratuvarda üretilen elmaslar, kimyasal, fiziksel ve optik özellikler açısından doğal elmaslarla birebir aynıdır. İki ana yöntemle laboratuvar elmasları üretilir: HPHT (Yüksek Basınç Yüksek Sıcaklık) ve CVD (Kimyasal Buhar Birikimi) yöntemleri.

HPHT yönteminde, karbon atomları yüksek sıcaklık (1300-1600 derece) ve basınç altında bir araya gelerek kristalleşir ve elmasa dönüşür. Bu yöntem, doğal elmasların yer altında oluştuğu koşulları taklit eder ve oldukça verimli bir üretim sağlar. Hem düşük maliyetli hem de çevre dostudur. Ayrıca, etik sorunları ortadan kaldıran bir çözüm sunar çünkü doğal kaynaklardan elde edilen elmaslar genellikle etik sorunlar yaratabilir.

CVD yöntemi ise, karbon içeren gazların kristale yönlendirilmesiyle gerçekleşir. Gaz, yüksek ısı ile parçalanır ve karbon atomları birikerek elmas kristali oluşturur. Bu yöntem, özellikle saf ve yüksek kaliteli elmas üretimi için tercih edilir. CVD, HPHT’ye kıyasla daha da çevre dostudur ve düşük maliyetlidir.